Sport is de allermooiste bijzaak. Dit weekend werden Annemiek van Vleuten en Sifan Hassan
op weergaloze wijze wereldkampioen, terwijl Mathieu van der Poel een hongerklop had. Zo
zijn er ieder weekend talloze prachtige sportmomenten. Soms met succes en soms zonder,
maar altijd met de gedachten dat sport een prachtige bijzaak is.
De start van de competitie van PVCV valt helaas tegen. Na een erg sterke voorbereiding
(oefenwedstrijden en beker) is het erg jammer dat we na twee wedstrijden nog steeds nul
punten hebben. Dit lijkt verdacht veel op vorig seizoen. Maar is dat ook zo?
Absoluut niet! De ploeg van trainer Maas speelt vele malen beter dan vorig seizoen. Het is
bijzonder knap dat de trainers erin geslaagd zijn om snel een nieuwe speelwijze te
introduceren. Een speelwijze waarmee overtuigend de bekerwedstrijden tegen Nieuw
Utrecht en De Meern werden gewonnen en waarmee een bepaalde verwachting werd
gecreëerd bij de achterban. En dat is knap. Erg knap, zeker omdat er niet zo veel veranderd
is ten opzichte van vorig seizoen. Of maken de nieuwe tenues het verschil? Mede dankzij
onze sponsors Element Offices en Café De Don zijn alle selectiespelers volledig in het nieuw
gestoken. Of zijn het de wijzigingen in de staf? Richard, de nieuwe teammanager, heeft
samen met Dennis en Jens, de zaken geweldig op orde. Michel is ook nieuw. Hij is de
gedroomde assistent van Mitch. Erg fijn dat hij terug is bij Peef.
Maar goed, hoge verwachtingen of niet, de werkelijkheid is dat we ook na de 2e
competitiewedstrijd nog geen punten hebben. Zowel PVCV als ESTO hadden vandaag geen
behoefte om weer zoveel tegendoelpunten tegen te krijgen als vorige week. Beide trainers
hadden hun ploeg op het hart gedrukt om heel compact te spelen en veel spelers achter de
bal te houden. Vooral de ploeg uit Bodengraven speelde uiterst defensief. Dat is overigens
niet verboden, wel moeilijk om te bestrijden. Het tactische schaakspel leverde niet bepaald
een juweel van een wedstrijd op. ESTO en PVCV kregen beide anderhalve kans in de gehele
wedstrijd. En dat is veel te weinig om ook maar ergens recht op te hebben. En waarom werd
deze nul-nul wedstrijd toch door ESTO gewonnen? Simpel, zij kregen in de eerste helft een
gemakkelijk gegeven strafschop (je kent het wel, de bal wordt van 30 centimeter tegen de
hand van een Vleutense verdediger geschoten en toch oordeelt de overigens uitstekende
scheidsrechter dat een strafschop de passende straf was) en dat gaf hen de mogelijkheid om
ook in de tweede helft PVCV het spel te laten maken en op de omschakeling te ‘gokken’. De
enige echte kans in de wedstrijd leverde ESTO direct drie punten op. PVCV kwam niet verder
dan twee kansjes. Veel te weinig, maar goed, het was niet anders.
Was de achterban erg teleurgesteld? Dat viel erg mee. Zeker in Vleuten is helder dat voetbal
een prachtige bijzaak is en dat het wel goed gaat komen met het keurkorps van trainer
Maas. Daar heeft iedereen alle vertrouwen in. De ploeg speelt daar simpelweg te goed voor.
De aanwezige zanger hielp natuurlijk ook mee. Een kater wegspoelen met bier, bitterballen
en een smartlap (wat kan die Sjoerd goed voetballen) helpt natuurlijk ook.